Маргарита Милошевска, мајка на девојче со церебрална парализа
„Пресреќна бев кога слушнав дека јас и мојот сопруг ќе имаме уште една ќерка. Во Скопје заминав на договорен царски рез. Се породив, го видов милото лице на Мартина и тогаш се смени се`. Но, не на убаво како со првата ќерка кога светот беше прекрасен. Дознав дека бебето не е добро, крварење во мозокот, па потоа дијагноза хидроцефалукс, за да се потврди со сигурност дека е церебрална парализа. И по 13 години ја гледам Мартина со рачињата превртени одзади, како кукла со погрешно поставени раце. Но, тоа е моето чедо, не е кукла.
Не можам и сега да ги сопрам солзите. Имаше тешки ситуации на Клиниката за детски болести кога снемуваше воздух на неколку пати. Само немо ја гледав линијата на апаратот за дишење. И тогаш кога ќе речев може и ќе се спаси, таа почнуваше да дише. По два месеци ја донесов дома. Имаше само три килограми искривено тело, очињата ѝ беа превртени. Ја милував и молев да ми прости зошто не ѝ подарив подобар живот. Плачев, се молев, се надевав на лек, на чудо. Но нема лек, а се случи чудо - животот ми стана пекол.
Кога таа наполни 11 месеци, почина маж ми. Јас останав сама со болно дете и 14-годишна ќерка. Не знаев каде сум, што да направам, се изгубив. Не можев да ги гледам двете ќерки. Тогаш Мартина рече „мама“. Тоа е единствениот збор, секогаш лошо искажан, но мене ми значи. Сфатив дека нема каде, морам со двете ќерки сама напред. Постарата ќерка Јасмина порасна. Таа ми беше утеха, ми помагаше. Денес и таа е мајка, но тука е за мене.
Јас работам во медицинска лабораторија во Гостивар. Мартина во тој период е во центарот за вакви лица и навистина се прекрасни со неа - од 8 до 16 часот е таму. Но верувајте веќе имам полни 50 години, ја немам силата, нервите и здравјето. Позитивно што се направи е воведувањето посебен додаток од 6.500 денари за самохран родител.
Но, проблемите се големи, пред се`, со договорите со ортопедските помагала. Од Владата го раскинаа договорот со досегашните ортопедски куќи. Бизнисот го земаа неколку аптеки, каде прво ги купуваш со свои пари, па Фондот ги рефундира подоцна. А што ако немам да дадам илјада евра за инвалидска количка во тој момент? А Мартина расте. Tешко е со оваа количка. Веќе е тесна за нејзината висина. Ретко каде има достапност за колички, па мора да ја кревам, така се оштетува количката, се крши.
И на крај, и јас сум од крв и месо. Кога ќе се разболам не можам да ја гледам. Во исто време некогаш човек мора да е одморен, зашто овие луѓе бараат голема енергија. Потребни се персонални асистенти, нешто како негувателки, да им помагаат на самохраните родители - да завршиме обврски, да го провериме нашето здравје. Зашто овие луѓе не имаат само нас.“
Фото: Виктор Поповски
Приказната е изработена од Институтот за комуникациски студии во соработка со Хелсиншкиот комитет за човекови права. #Прашај повеќе за темата.